Ο Αυριλιανός ( 214-275 μ.Χ) κλήθηκε να υπερασπίσει την Αυτοκρατορία σε μια εποχή που εκείνη κλονιζόταν από συνεχείς απειλές των συνόρων της από εξωτερικούς εχθρούς και από αποσχιστικές τάσεις των επαρχιών της.
Η οικονομία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. Τα ¾ του προϋπολογισμού που υπολογίζονταν σε 225 εκατομύρια αργυρά δηνάρια προορίζονταν για την μισθοδοσία του στρατού που έφτανε τους 400.000 άνδρες.
Ο πληθωρισμός κάλπαζε και τα αποθέματα χρυσού και αργύρου εξαντλούνταν.
Η προσπάθεια για ενότητα και σταθερότητα του Ρωμαϊκού Imperium ξεκίνησε ακριβώς στα χρόνια της βασιλείας του Lucius Domitius Aurelianus: 270 – 275 μ.Χ.
Το κύριο νόμισμα της εποχής ο αντωνιανός, ύστερα από συνεχείς υποτιμήσεις, αντικαταστάθηκε από τον βελτιωμένο αυριλιανό. Το νέο νόμισμα που έφερε την μορφή του Αυτοκράτορα περιείχε σημαντική ποσότητα αργύρου. Τα νομισματοκοπεία αυξήθηκαν σε οκτώ, διασπαρμένα σε όλες τις επαρχίες της Αυτοκρατορίας.
Το δικαίωμα της νομισματοκοπίας αποτελούσε ανέκαθεν έκφραση πολιτικής κυριαρχίας. Η κεντρική Ρωμαική Διοίκησε έδωσε τότε το προνόμιο στις πιστές της επαρχίες να κόβουν νομίσματα. Η δυνατότητα κάποιας περιοχής να κόβει και να κυκλοφορεί μόνη της το κοινό νόμισμα εκλαμβανόταν ως σημαντικό προνόμιο από τις επαρχίες, μια και υποδήλωνε κάποια υποτυπώδη αυτονομία. Σημαντικές πόλεις αιτούνταν αυτής της άδειας η οποία δινόταν εφόσον η πόλη τηρούσε τα εχέγγυα πίστης προς την κεντρική διοίκηση και εφόσον όλη η διαδικασία γινόταν υπό τον αυστηρό έλεγχο του αυτοκράτορα.
Έτσι με την πρόφαση της διευκόλυνσης της νομισματικής κυκλοφορίας, η Ρώμη εξασφάλιζε μέσω του κοινού νομίσματος ενιαία οικονομική διαχείριση ελεγχόμενη απ’ αυτήν και την απαραίτητη υποτέλεια των επαρχιών στην κεντρική διοίκηση.
Τα μέτρα αυτά αποκατέστησαν την αξιοπιστία του Ρωμαϊκού αργυρού δηνάριου που έγινε τόσο ισχυρό και τόσο αναγνωρίσιμο στον τότε γνωστό κόσμο ώστε πολλές περιοχές της Βόρειας Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Βρετανίας, έκοψαν νομίσματα παρόμοια με τα Ρωμαϊκά προτού καν κατακτηθούν από τους Ρωμαίους.
Η δημιουργία ενός ενιαίου νομισματικού συστήματος, η οποία ξεκίνησε από τον Αυριλιανό και συνεχίστηκε από τους επόμενους αυτοκράτορες, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν πρόδρομος της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης που σχεδιάζεται και υλοποιείται στις μέρες μας.
Μακροπρόθεσμα όμως τα μέτρα αυτά δεν στάθηκαν αρκετά ώστε να συγκρατήσουν τον πληθωρισμό και την επακόλουθη οικονομική ύφεση.
Τα νομίσματα που διασώζονται από εκείνη την εποχή μας πληροφορούν για τον ρόλο της Αυτοκρατορικής λατρείας ως συνδετικού κρίκου στα ετερόκλητα τμήματα της αχανούς αυτοκρατορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου