Βιογραφία του Αυτοκράτορα Αυρηλιανού (Lucius Domitius Aurelianus)

Ο Αυρηλιανός (Lucius Domitius Aurelianus) γεννήθηκε από φτωχούς γονείς στις 9 Σεπτεμβρίου του 214 μ.Χ. στην Κάτω Μοισία.
Ο πατέρας του ήταν αγρομισθωτής του Αυρηλίου, ενός πλούσιου Ρωμαίου γερουσιαστή (senator) του οποίου το όνομα έλαβε ο μικρός Lucius.
Ο Αυρηλιανός αναδείχθηκε ως εξέχουσα στρατιωτική φυσιογνωμία υπηρετώντας στον Ρωμαϊκό στρατό. Έλαβε τιμητικές διακρίσεις για την πολεμική του αρετή, ήδη από την εποχή που πολεμούσε στα Βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας στον Δούναβη.
Με τους ιππείς του κατόρθωσε να κατατροπώσει το πανίσχυρο ιππικό των Γότθων αιφνιδιάζοντάς τους απο πίσω στην μάχη της Ναϊσσού το 268 εξουδετερώνοντας έτσι την μεγαλύτερη απειλή που είχε δεχτεί μέχρι τότε η Αυτοκρατορία.

Την ίδια χρονιά όταν ο Aureolus εξεγέρθηκε εναντίον του Αυτοκράτορα Gallienus, ο Aurelian ήταν Διοικητής Ιππικού στην Βόρεια Ιταλία. Είχε αυτό το Αξίωμα κατά την πολιορκία του Mediolanum (Μιλάνου) όπου βρισκόταν υπό τις διαταγές του ίδιου του Αυτοκράτορα Gallienus.
Ο φιλόδοξος Αυρηλιανός πήρε το μέρος των στασιαστών.
Εκεί, ακριβώς έξω από τα τείχη της πολιορκούμενης πόλης, συμμετείχε ενεργά στην συνομωσία που κατέληξε με τον θάνατο του Gallienus.
Ο Αυρηλιανός ήταν εκείνος που εμπνεύστηκε, κατέστρωσε και υλοποίησε το σχέδιο της δολοφονίας του Αυτοκράτορα. Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό λοιπόν, συναγερμός θα σήμαινε κατά την διάρκεια της νύχτας στο στρατόπεδο των πολιορκητών. Ένα σκηνοθετημένο θερμό επεισόδιο, μια φασαρία, που θα αναστάτωνε το στράτευμα και θα απασχολούσε την Αυτοκρατορική φρουρά και θα αφήνοντας τον Gallienus εκτεθειμένο και απροστάτευτο. Έτσι και έγινε. Ξυπνώντας από την φασαρία ο Αυτοκράτορας αντικρίζει έντρομος τα φονικά ξίφη των δολοφόνων του και πέφτει νεκρός στην είσοδο της Αυτοκρατορικής του σκηνής.
Ο Aurelian διεκδικούσε πλέον ανοιχτά τον Αυτοκρατορικό Θώκο και θα έπαιρνε το χρίσμα αν η φήμη του ως σκληρού άνδρα δεν θα έκανε την Σύγκλητο να επιλέξει αντ’ αυτού τον Claudius Gothicus σαν τον επόμενο Ρωμαίο Αυτοκράτορα.
Σε αντιστάθμισμα ο νέος Αυτοκράτορας Claudius II Gothicus απένειμε στον Αυρηλιανό τον τίτλο του «Αρχηγού του Ρωμαϊκού Ιππικού». Ο Αυρηλιανός έτσι καταδείχθηκε και τυπικά ως η ισχυρότερη Στρατιωτική Προσωπικότητα της Ρώμης. Στην περίοδο αυτή η Γαλατία αποσχίστηκε απο το Ρωμαϊκό κράτος και ονομάστηκε "Γαλατική Αυτοκρατορία".
Όταν ο Κλαύδιος ΙΙ πέθανε το 270 μ.Χ. τον θρόνο διαδέχτηκε με αμφιλεγόμενο τρόπο ο μικρότερος αδελφός του Quintillus . Το γεγονός όμως πως ο Quintillus δεν είχε πάρει ξεκάθαρα το χρίσμα ο νέος αυτοκράτορας δεν νομιμοποιήθηκε στην συνείδηση πολλών καθώς και του Αυριλιανού. Ο σκληρός και αδίστακτος χαρακτήρας του τελευταίου όμως ήταν και ο λόγος για τον οποίο οι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί καθώς και η Σύγκλητος επέλεξαν για δεύτερη φορά άλλο πρόσωπο για την ηγεσία της Ρώμης.
Ο Αυρηλιανός επέλεξε να μην εκφράσει άμεσα την δυσαρέσκεια του, αλλά να περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία – η οποία δεν άργησε να του δοθεί: Οι Γότθοι επιτέθηκαν σε εδάφη της Αυτοκρατορίας πολιορκώντας την Αγχίαλο και την Νικόπολη. Ο Αυρηλιανός θα ηγηθεί του στρατεύματος που θα τρέψει τους Γότθους σε φυγή. Η Επιτυχία αυτή θα είναι το εισιτήριό του για την πορεία του προς το ύπατο Αξίωμα. Ήδη από την στιγμή της επιστροφής του τον Αύγουστο του 270 μ.Χ. στην στρατιωτική βάση του Sirmium διεκδικεί επίσημα τον Αυτοκρατορικό Θώκο, δηλώνοντας πως ο Κλαύδιος είχε κατονομάσει εκείνον ως κληρονόμο του και όχι τον Quintillus. Οι σύσσωμες οι Λεγεώνες κραυγάζουν το όνομά του και τον αποκαλούν Αυτοκράτορα.
Κανείς πλέον δεν είχε το σθένος να αντιταχθεί στην ισχυρότερη στρατιωτική φυσιογνωμία της Αυτοκρατορίας και όλοι έσπευσαν να ταχθούν στο πλευρό του, εγκαταλείποντας τον Quintillus μόνο του στην Aquileia όπου και θα αναγκαστεί να αυτοκτονήσει.
Ο πρώην διοικητής των μεθοριακών δυνάμεων στα σύνορα του Δούναβη Αυρηλιανός γίνεται πλέον ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος νέος Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πρώτο του μέλημα στα νέα του καθήκοντα να διαχειριστεί την νέα πιεστική απειλή των Juthungi (Jutes). Οι βάρβαροι αυτοί είχαν εισβάλει στην Βόρεια Ιταλία περνώντας από το Brenner Pass. Ακούγοντας όμως πως ο Αυρηλιανός κινείται εναντίον τους, τρέπονται σε φυγή χαρίζοντας επιπλέον δόξα στον νέο Αυτοκράτορα. Ωστόσο ο Αυρηλιανός δεν αρκείται μόνο σ’ αυτό: προελαύνει ταχύτατα, τους προλαμβάνει πριν διασχίσουν τον Δούναβη και τους εξολοθρεύει.
Μέχρι τώρα οι Βαρβαρικές φυλές ελάμβαναν επιδοτήσεις προκειμένου να μην παρενοχλούν τις βόρειες Ρωμαϊκές Επαρχίες. Τώρα ο Αυρηλιανός τους αναγκάζει να συμφωνήσουν σε νέα συνθήκη ειρήνης χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα.
Ο Αυρηλιανός επιστρέφει θριαμβευτής στην Αιώνια πόλη όπου η Γερουσία τον χρίζει και επίσημα ως Αυτοκράτορα. Κίνηση που δεν έκαναν πρόθυμα αλλά αναγκασμένοι μια και δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Η ήσυχη και ειρηνική παραμονή στην πρωτεύουσα, όμως, ήταν μια πολυτέλεια που ο Αυρηλιανός ποτέ δεν απόλαυσε. Λίγο αργότερα αναγκάζεται πάλι να εκστρατεύσει προς τα Βόρεια.
Στα σύνορα οι Vandals, συμμαχώντας με τους Sarmatians εισέβαλαν στα Ρωμαϊκά εδάφη διασχίζοντας τον ποταμό Δούναβη. Ο Αυρηλιανός κινείται εναντίον τους αποφασιστικά και τους νικάει σε μια και μόνο μάχη το 271 μ.Χ.
Ο Αυτοκράτορας σε μια άνευ προηγούμενου κίνηση, στο σημείο ακριβώς που η μάχη έχει κριθεί, ζητάει από τους στρατιώτες του να αποφασίσουν αν θα σκότωναν τους επιζώντες ή αν τους επέτρεπαν να φύγουν ανενόχλητοι. Οι στρατιώτες έδειξαν μεγαλοψυχία και οι αιχμάλωτοι επέστρεψαν πίσω στη γη τους. Όμως εκτιμώντας αυτήν την συμβολική κίνηση 2.000 Βάνδαλοι ιππείς προσχώρησαν στο Ρωμαϊκό ιππικό.
Ακόμα και τότε όμως το χάος από τις επιδρομές των βαρβαρικών φυλών συνεχίστηκε. Οι Alemanni, Juthungi και οι Marcomanni εισέβαλαν στην Αυτοκρατορία πριν ακόμα οι Βάνδαλοι ολοκληρώσουν την αποχώρησή τους απ’ αυτήν.
Η Βόρεια Ιταλία είχε να υπομείνει τις ορδές των βαρβάρων που κατέβαιναν περνώντας από τις Άλπεις λεηλατώντας πόλεις και χωριά.
Ο Αυρηλιανός έσπευσε πίσω στα Ιταλικά εδάφη και συγκρούστηκε με τους εισβολείς στην Πλακεντία. Αυτήν την φορά όμως οι δυνάμεις του αριθμητικά πολύ λιγότερες από εκείνες των εχθρών του νικήθηκαν. Η ήττα χαρακτηρίστηκε σοβαρή, η Γερουσία του καταλόγισε την πλήρη ευθύνη και διογκώνοντας τις απειλητικές φήμες που εξαπλώνονταν σαν πυρκαγιά, οι Συγκλητικοί υποκινούσαν ταραχές και εξέγερση κατά του Αυρηλιανού. Ακόμα όμως και με την μέγιστη εκμετάλλευση της στρατιωτικής ήττας του Αυτοκράτορα υπήρχε πολύς δρόμος να διανυθεί ακόμα μέχρι την τελική συντριβή του.
Οι Βάρβαροι τώρα έκαναν ένα κρίσιμο λάθος: Μεθυσμένοι από την νίκη τους αυτή εισχώρησαν πολύ βαθιά στο Ρωμαϊκό έδαφος όπου ανενόχλητοι λεηλατούσαν και κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Για να καρπωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα λάφυρα κατακερμάτισαν την αρχική τους στρατιά σε μικρές ομάδες που λυμαινόταν την Βόρεια Επαρχία.
Ο κατακερματισμός αυτός ήταν η ευκαιρία που περίμενε ο Αυρηλιανός. Έχοντας πλέον το αριθμητικό πλεονέκτημα κινήθηκε εναντίον τους και τους εξουδετέρωνε όπου τους συναντούσε . Με κυκλωτικές κινήσεις εκκαθάρισε αργά αλλά σταθερά όλα του τα εδάφη. Στο τέλος της επιχείρησης ελάχιστοι από τους εισβολείς κατόρθωσαν να διαφύγουν δια μέσου των Άλπεων. Ο Αυρηλιανός δεν τους κατεδίωξε, όχι από μεγαλοσύνη πια μα γιατί η παρουσία του ήταν πλέον αναγκαία στην Ρώμη.
Οι ταραχές εναντίον του μαινόταν ακόμα στην πρωτεύουσα. Ο λόφος Caelian Hill είχε καταληφθεί από τους εξεγερμένους. Οι Χρηματιστές ήταν εκείνοι που πρωτοστατούσαν πλέον στην εξέγερση και στον λόφο βρισκόταν μεγάλος αριθμός από εκείνους καθώς και τους υποστηρικτές τους.
Ο Αυτοκράτορας είχε μια υποψία ( που αργότερα επιβεβαιώθηκε) πως στα Νομισματοκοπεία οι Χρηματιστές εκείνοι οι οποίοι είχαν την εποπτεία της παραγωγής των νομισμάτων, καθώς και την ευθύνη για την ποιότητα και την αξία τους, αφαιρούσαν χρυσό και ασήμι από τα νομίσματα αντικαθιστώντας το κλεμμένο πολύτιμο μέταλλο με άλλο ευτελέστερης αξίας, απομυζώντας έτσι τον κρατικό πλούτο.
Οι ταραχές είχαν συνθλιβεί με την άφιξη του Αυρηλιανού. Χιλιάδες εξεγερμένοι φονεύτηκαν στον Caelian Hill . Οι περισσότεροι από αυτούς άτομα που είχαν να κάνουν με το νομισματικό σύστημα. Ο Αυρηλιανός όμως γνώριζε πως το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο από τους εξεγερμένους που μόλις διέλυσε. Ήξερε πως το πλήγμα στην οικονομία ήταν πολύ βαθύ. Προχώρησε λοιπόν στην αποκάλυψη κάποιων από τους υποκινητές οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από εκείνους που βρισκόταν πίσω από την οικονομική απάτη και τους οδήγησε στην εκτέλεση κατάσχοντας τις περιουσίες τους. Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν υψηλόβαθμοι Συγκλητικοί.
Όμως δεν υποτίμησε τον φόβο που οι εχθροί του είχαν καλλιεργήσει στον λαό της Ρώμης: ότι δηλαδή κινδύνευε από τις εισβολές των Βαρβάρων. Για να αναχαιτίσει τον τρόμο που προκαλούσαν και όχι αυτούς καθ’ εαυτούς τους εισβολείς, ο Αυτοκράτορας το 271μ.Χ.έχτισε ένα υψηλό τείχος γύρω από την ανοχύρωτη μέχρι τότε Ρώμη, που τα ερείπιά του σώζονται ακόμα και σήμερα: το λεγόμενο Aurelian Wall.
Στο ύψους 12 μέτρων Τείχος περικλείστηκαν οι επτά λόφοι της Αιώνιας πόλης,το Campus Martius καθώς και μεγάλο τμήμα της Δυτικής όχθης του ποταμού Τίβερη.


Το Αυρηλιανό Τείχος με σημειωμένες τις πύλες του σε χάρτη εποχής (περισσότερα εδώ)




Από την στιγμή της ανόδου του στον Αυτοκρατορικό Θώκο, ο Αυρηλιανός έπρεπε να προφυλάσσεται από τους σφετεριστές του Θρόνου του. Ήδη από τα τέλη του 271, αρχές 272 ο Septimius αναπτύσσει ανατρεπτική δράση στην Dalmatia, ο Domitianus στην Νότια Gaul, επίσης κάποιος Urbanus συνομωτούσε σε κάποιο άλλο σημείο της αχανούς Αυτοκρατορίας. Ο Αυρηλιανός δεν έχανε χρόνο, εξουδετέρωνε τους σφετεριστές χωρίς να απομακρύνει τον λογισμό του από τα μεγαλύτερα προβλήματα του κράτους του: το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και τις αποσχιστικές τάσεις που αναπτύσσονταν στα δυο αντίθετα σημεία του ορίζοντα του κράτους του. Από Δυτικά η επαρχία της Γαλατίας και ανατολικά το κράτος της Παλμύρας υπό τον έλεγχο της ξακουστής Βασίλισσας Ζηνοβίας.Αυτές ήταν οι σοβαρότερες προκλήσεις που αντιμετώπιζε τώρα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.


Στον Χάρτη βλέπουμε τις δύο περιοχές που αποσχίσθηκαν απο την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.



Ο Αυρηλιανός αποφάσισε πως θα έπρεπε να καταστρέψει και τα δύο αυτά αποσχισμένα κράτη αρχής γενομένης από το Βασίλειο της Παλμύρας σημαντικής επαρχίας της Αυτοκρατορίας μια συν τοις άλλοις, ήλεγχε και ολόκληρη την χώρα της Αιγύπτου η οποία προμήθευε την Ρώμη με το πολύτιμό της σιτάρι.
Ο Αυτοκράτορας ηγήθηκε προσωπικά του εκστρατευτικού σώματος που είχε σαν αποστολή την επανασύνδεση στην Αυτοκρατορία του νευραλγικού αυτού τμήματός της, του κράτους της Παλμύρας.
Την Άνοιξη του 272 ο Αυρηλιανός ξεκίνησε την μακρά του εκστρατεία σχεδιάζοντας και ακολουθώντας μια διαδρομή στην οποία εκκαθάριζε τις βόρειες επαρχίες από τους επιδρομείς Γότθους στην Θράκη και σε όλη την παραδουνάβια έκταση νικώντας τους κατά κράτος σε μεγάλης έκτασης στρατιωτικές αναμετρήσεις.
Έχοντας εξασφαλίσει εκεί την αδιαμφισβήτητη εξουσία της Ρώμης με το κύρος της στρατιωτικής της ισχύος, ο Αυρηλιανός ανακοινώνει την αποχώρηση των στρατευμάτων του από την περιοχή της Dacia. Ο Τραϊανός την είχε κατακτήσει και την είχε χαρακτηρίσει Ρωμαϊκό έδαφος εδώ και καιρό. Ουσιαστικά όμως έπαψε να είναι Ρωμαϊκό έδαφος αμέσως από την αρχή και αυτό γιατί ο πληθυσμός της την εγκατέλειψε και εγκαταστάθηκε σε δυο περιοχές αποσχισμένες από την Μοισία (γενέτειρα του Αυτοκράτορα) και την Θράκη οι οποίες πλέον ονομάζονται: Dacia Ripensis και Dacia Mediterranea.
Παράγοντας τέτοιο σημαντικό έργο, ο Αυρηλιανός συνέχισε την πορεία του για την ολοκλήρωση του σκοπού του που ήταν η αντιμετώπιση και η εξουδετέρωση της Ζηνοβίας. Προέλασε έτσι στην Μικρά Ασία (Ανατολία) χωρίς να αντιμετωπίσει την παραμικρή αντίσταση.
Μόνο η πόλις των Τυάνων έφερε αντίσταση στην προέλασή του. Μετά την κατάληψή της όμως δεν επέτρεψε στους στρατιώτες του να προβούν σε οποιαδήποτε δολιοφθορά ξεκαθαρίζοντας πως όποιες πόλεις επιστρέφουν στην αγκάλη της Ρωμαϊκής Ειρήνης δεν έχουν να φοβηθούν καμία τιμωρία. Αυτή υπήρξε μια ιδιοφυής κίνηση μια και πλέον όλες οι Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας καθώς και ολόκληρη η Επαρχία της Αιγύπτου δήλωσαν υποταγή στον Αυτοκράτορα χωρίς να ανοίξει ούτε μια μύτη.
Στη Συρία νίκησε τις κύριες δυνάμεις του στρατού της Παλμύρας στα Immae, 26 μίλια ανατολικά της Αντιοχείας. Αμέσως μετά την επόμενη νικηφόρα του μάχη στο Emesa και την σύλληψη της Βασίλισσας Ζηνοβίας επήλθε η συνθηκολόγηση. Ξεκινώντας όμως ο Ρωμαϊκός στρατός το μακρύ ταξίδι της επιστροφής δυτικά, εθνικιστές της πόλης περιφρονώντας την εξουσία του κατάσφαξαν την Ρωμαϊκή φρουρά που άφησε πίσω του ο Ρωμαϊκός στρατός.
Ο Αυρηλιανός πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό ενώ είχε ήδη φτάσει στον Δούναβη και πολεμούσε στο Capri. Χωρίς ενδοιασμό επέστρεψε τάχιστα πίσω στην Συρία ανακατέλαβε την πόλη και αυτήν την φορά χωρίς να δείξει επιείκεια έδωσε εντολή στο στρατό του να την λεηλατήσει και να την καταστρέψει εκ θεμελίων.
Η ολική καταστροφή της Παλμύρας και η αποσόβηση των εξ ανατολών κινδύνου απόσχισης, επέτρεπε τώρα στον Αυρηλιανό να στρέψει το ενδιαφέρον του Δυτικά και να ασχοληθεί με το Γαλατικό ζήτημα .
Ο Aurelian σύναψε μια μυστική συμφωνία με τον αυτοαποκαλούμενο Γαλάτη αυτοκράτορα Tetricus I . Ο Tetricus Ι ηγήθηκε της Γαλατικού κράτους από το 270 μετά τη δολοφονία του Victorinus. Από το 273 κυβερνάει με τον γιό του τον Tetricus ΙΙ. Η συμφωνία ήταν να νικηθεί ο Γαλατικός στρατός σε μια μάχη παρωδία και σε αντάλλαγμα ο Αυρηλιανός να τους χαρίσει την Ζωή και να τους δώσει χρήμα και κτήματα στην Ιταλική χερσόνησο. Όπως και έγινε.
Το 274 ο Αυτοκράτορας έφτασε στην Γαλατία και νίκησε τον στρατό του Tetricus στο Campi Catalaunii (Châlons-sur-Marne της σημερινής Γαλλίας).


Συνοψίζοντας το έργο του, θα λέγαμε πως ο Αυρηλιανός κατόρθωσε μέσα σε συντομότατο διάστημα, διευθύνοντας μια σειρά από ασταμάτητες και καταιγιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις αυτό που όλοι τότε θεωρούσαν αδύνατο: Όχι μόνο απλά να διαφυλάξει την Αυτοκρατορία του από τις ορδές των βόρειων εισβολέων, δεν πέτυχε μόνο την επανένωση των απομακρυσμένων επαρχιών της αχανούς Αυτοκρατορίας, μα είχε επιτύχει την συνοχή της, είχε αποκαταστήσει το κύρος της Ρωμαϊκής Αρχής σε όλα τα πλάτη και τα μήκη αυτού που τότε ονομαζόταν πολιτισμένος κόσμος.
Σ’ όλον αυτόν τον πολιτισμένο κόσμο λοιπόν ο Αυρηλιανός δέσποζε σαν ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος Ηγέτης.
Οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν manu ad ferrum «σιδερένια πυγμή» και η Σύγκλητος του απένειμε τον τίτλο restitutor orbis ('restorer of the world) «Συντηρητή του Κόσμου»
Στον μεγαλοπρεπή θρίαμβο που οργανώθηκε προς τιμήν του παρέλασαν στους δρόμους της Ρώμης τα λάφυρα των εκστρατειών του και ταπεινωμένοι οι ηττημένοι του αντίπαλοι: ο Tetricus με τον συνώνυμο γιό του και η Βασίλισσα Ζηνοβία.
Τώρα ο Αυτοκράτορας θα έπρεπε να ασχοληθεί με το πώς ακριβώς θα κυβερνήσει το κράτος του, κάτι αρκετά πιο δύσκολο από το να πολεμάει απλά για να το υπερασπίζεται.
Έπρεπε να σκεφθεί με ποιόν τρόπο θα μπορούσε να εξυγιάνει την κλονισμένη οικονομία. Να βρει τρόπο να αναθεωρήσει το νομισματικό σύστημα.
Είχε πλέον πρόσθετα έσοδα από τις επαρχίες που επαναπροσάρτησε. Αυτά σε συνδυασμό με καινοτόμες πρακτικές στον τρόπο κοπής και διάθεσης του Ρωμαϊκού νομίσματος θεώρησε πως θα έθεταν νέες γερές βάσεις στην σταθεροποίηση της οικονομίας.
Θέσπισε μέτρα για την καταπολέμηση της διαφθοράς, των υπεξαιρέσεων, των εκβιασμών και των δωροδοκιών των διοικητών των Επαρχιών προς το κράτος της Ρώμης μέσω των διαφθαρμένων του λειτουργών.
Διατίμησε την τιμή του ψωμιού στην Ρώμη θέλοντας να κρατήσει χαμηλά τον μέχρι τώρα καλπάζοντα πληθωρισμό.
Η δωρεάν διανομή άρτου προς τους απόρους πολίτες της Ρώμης εμπλουτίστηκε με μερίδες χοιρινού κρέατος, ελαιολάδου και αλατιού. Τα επιδόματα αυτά ικανοποίησαν το λαϊκό αίσθημα που έτρεφε πλέον Λατρεία στο πρόσωπο του Αυρηλιανού.
Η κοίτη του ποταμού Τίβερη καθαρίστηκε και οι όχθες του κρηπιδώθηκαν. Παντού στην Ιταλία δημιουργήθηκαν οργανωμένοι χώροι εναπόθεσης απορριμμάτων ώστε να παραμείνει καθαρό το τοπίο και η κανόνες υγιεινής έπρεπε να τηρούνται από τους κατοίκους των πόλεων. Πράγματι λοιπόν υπό την κηδεμονία του η Ρώμη επανέκτησε αρκετό από το παλιό της Μεγαλείο.
Στα τέλη του 274 ο Αυρηλιανός αρχικά αντιμετώπισε με επιτυχία μια ανααταραχή στην Lugdunum (Lyons) και κατόπιν προχώρησε Βόρεια ώστε να πολεμήσει και πάλι ενάντια στους Juthungi (Jutes) οι οποίοι είχαν εισβάλει στην περιοχή της Raetia.
Μα ο σκληροτράχηλος στρατιωτικός είχε και άλλα πράγματα στο νου του. Μεγαλεπήβολα σχέδια όπως η επανάκτηση της Μεσοποταμίας η οποία είχε κατακτηθεί από τους Πέρσες. Η Κατάκτηση ακόμα της Περσικής Αυτοκρατορίας μια και η Δυναστεία των Σασσανιδών περνούσε βαθύτατη κρίση: Οι θάνατοι των Βασιλέων Shapur του Πρώτου και Hormizd του Πρώτου που τον διαδέχτηκε, και η άνοδος στην εξουσία του αδύναμου ηγεμόνα Bahram του Πρώτου, κατέστησε το ισχυρό άλλοτε Περσικό κράτος ευάλωτο. Με τις Λεγεώνες του θα μπορούσε εύκολα να κατακτήσει την Περσική Αυτοκρατορία. Η Μοίρα του επιφύλασε όμως άλλη τύχη.
Το καλοκαίρι του 275 ξεκινά την εκστρατεία προς την Ασία κινούμενος ανατολικά.
Τον Σεπτέμβριο στο Caenophrurium μια μικρή πόλη στην Θράκη ανάμεσα στο Perinthus και το Byzantium όπου είχε προσωρινά καταλύσει, ανακάλυψε πως ο ιδιαίτερος γραμματέας του, κάποιος υπασπιστής με το όνομα Έρως, του είχε πει ψέματα για κάποιο θέμα κατ’ ουσίαν άνευ σημασίας.
Ο Έρως φοβούμενος την οργή του αυστηρού Αυρηλιανού και την τιμωρία που του επιφύλασσε, ανέφερε σε μια ομάδα ανώτατων Αξιωματικών πως ο Αυρηλιανός τους υποπτευόταν για συνομωσία και σκόπευε να τους εκτελέσει.
Η συκοφαντία αυτή έπιασε τόπο. Γνωρίζοντας την αποφασιστικότητα και την αυστηρότητα του Αυρηλιανού οι συγκεκριμένοι Αξιωματικοί θεώρησαν περιτό να υπερασπιστούν στο πρόσωπο του Αυτοκράτορα την αθωότητά τους. Επέλεξαν τον Mucapor έναν Πραιτωριανό Αξιωματικό από την Θράκη να τον δολοφονήσει.

Ο Αυρηλιανός θανατώθηκε στην ηλικία των 60 ετών με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που είχε θανατωθεί και ο προκάτοχός του. Θάφτηκε στην πόλη Caenufrurium, κοντά στην γενέθλια γή του. Η Βασιλεία του διήρκεσε πέντε χρόνια. Σ’ αυτό το σύντομο διάστημα τα επιτεύγματα του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον Κολοσσιαία!
Αμέσως μετά τον θάνατό του η Σύγκλητος τον ανακήρυξε Θεϊκό πρόσωπο!